| |
|
|
|
|
|
| |
|
|
| |
|
|
| |
Domingo, 19 de Xaneiro de 2025 |
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Obras gañadoras e finalistas do VIII Premio de Microrrelatos "Mulleres Progresistas"
|
|
|
1º Premio
Autora: Blanca Rodríguez Rodríguez
Traballo
—392 euros.
—E logo non daría para máis?
As suaves mans do home da outra beira do escritorio remexen os papeis e acenan impotencia.
Balbina non sabe que dicir. Mira para o retrato do rei que preside a oficina e logo fita as súas mans deformadas pola artrose, ásperas de sachar patacas e apañar a herba. De lavar a roupa no río e cargar co canastro de volta pola corredoira arriba. De estrumar a corte e muxir as vacas. De amasar o pan.
—Señora, eu non lle podo facer máis nada. Quédalle pouca pensión porque non traballou na vida.
2º Premio
Autora: Andrea Fernández Maneiro
O escafandro
Mira o ceo! – dixo miña nai e non adiviñei máis que estrelas tiradas no azul, non me decatei do teito de cristal que me protexía dos ventos celestes e da intemperie.
Batín a testa contra o escafandro que me regalaron ao nacer; tiña todo na man pero viaxar á lúa e apalpar os corpos celestes eran fantasías de Jules Verne, fantasía de home, Disneyland.
Mira o ceo!– díxenlle á miña filla, mentres lle sacaba da cabeza o escafandro e mirou... e soubemos que podería sentir na faciana os ventos celestes e combater a intemperie sen que ninguén lle chamara princesa.
3º Premio
Autora: Andrea Castro Lorenzo
Chulas de rabaqueta
Levo toda a vida a aguantar. A que me mate. A que atragante cun oso de polo e mala centella o leve.
Catro abortos, perda de audición no oído esquerdo.
Onte mentres fritía unha fonte de chulas de rabaqueta, o radio soaba.
Sentín a chave na porta. Pasos tambaleantes
Berros.
Fendeume o radio na cabeza, levei a man a testa. Sangraba moito.
Cando virou collín a tixola e dinlle con ela na caluga. Non sei cantas veces.
Queimei as mans co aceite fervendo das chulas.
Toparonnos nun charco de sangue. Él finado, eu inconsciente.
Ata que a morte nos separe.
Finalista
Autora: Isabel Mancebo Portela
A revelación
–Veño para cobrar a pensión por viuvez –explicou a señora, coas mans cruzadas á altura da barriga.
Dende o outro lado do portelo, a funcionaria fíxolle as preguntas pertinentes.
–Levabamos casados alomenos 40 anos. Daquela eran matrimonios arranxados. O alcalde máis o crego sacáronme da miña casa e déronme en matrimonio –esclarecía a muller.
A funcionaria contrastou os datos porque non lle cadraban:
–Señora, cantos anos tiña cando di que casou?
–Por aí 12–explicou, e non faltaba á verdade.
E a funcionaria, cunha bágoa no ollo, reveloulle:
–Señora, é que ese home era seu pai!
Finalista
Autora: Andreia Costas Otero
A fraternidade das bestas
Carrexaban cestas de peixe e material para a troca. Calos e pezuños pasaban polos mesmos carreiros.
No cruceiro, uns corsarios esperanzados, agardaban o botín:
—Onde está a Lola, Casimira? –Estamos a facer a requisa.
—A burra escapou á fraga, gústalle o verde.
—Máis verdes somos nos e sempre o mesmo latín. – dixo o cornudo uniformado.
Un día, tres agullas de piñeiro con pernas e sables franquistas esperárona no camiño. Pateáron a Casimira coas botas. Non era do gusto deles non levar tallada. Era carrexona ambulante, ela non denunciaría.
Anos despois Lola couceounos coa carraxe dunha besta menos mansa. Instinto democrático.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Obras gañadoras e finalistas do VII Premio de Microrrelatos "Mulleres Progresistas"
|
|
|
1º Premio
Autora: Raquel Fernández Fernández
Lois Lane
Cando Sonia era unha meniña atou un pano ao pescozo e dixo que ela voaba porque era Supermán, ata que alguén lle arrincou o pano e ríndose as gargalladas lle diso:
- Qué vas voar ti? Coma moito voarías se o teu noivo fora Supermán e te levara en brazos coma a Lois Lane.
Hoxe, Sonia voa, pero non porque sexa Supermán, senón, porque conduce un avión.
Tampouco ten noivo. Ten noiva, e as veces lévaa na cabina coma a Lois Lane.
2º Premio
Autora: Susana Villamor Prieto
Aurorita IV
Eu son Mariña, profesora de danza, esposa, filla e neta dunha estirpe de varóns adoutrinados por Neptuno. Agora orfa e viúva polas fauces dun mar que enguliu o “Aurorita IV”.
A miña vida diluíuse.
Nun chiscar de dedos estaba á fronte da pequena armadora familiar. Tiven que estudar e lidar nun mundo de homes. E non foi doado.
Con moito esforzo, paciencia, perseveranza e malia os díxomedíxomes de moitos, fíxenme un oco nesta xungla de testosterona.
Hoxe, orgullosa, poño rumbo a Terranova no “Novo Aurorita IV”.
Quen lle lo ía dicir!
Quen mo ía dicir!
3º Premio
Autora: Esther Alonso Domínguez
A nena sobre o tellado
Sempre pasamos a Noiteboa sós, nun excepcional alarde de atención paterna e marisco conxelado. Inda que en ocasións, se algo se lle cruza de mal xeito, o papá sentase á mesa sen amañar, case con carraxe, coa faciana ensombrecida e o ricto amargo, e entón só nos queda a fartura dos lagostinos, do opresivo silencio e das bagoas contidas que pesan coma pedras no peito da mamá.
Fai dúas horas tupiuse o desaugue do váter.
Dende aquí podo escoitar os seus xuros namentres esnaquiza a tubaria. A Noiteboa cheira a feces, cheira a queimado.
Vai frío. Pero dáme medo baixar...
Finalista
Autora: María Azucena Rey Torrente
Bebedeira
Non hai maior infamia que a fame, díxome, mentres un calafrío percorreume o espiñazo, como si aínda estivésemos na ribeira cos pes nus, e a auga xeada ata as cóxegas, apañando ameixas. Eu adoitaba mexar por min, xuntando ben as pernas, porque a ouriña quecía a miña pel arrefriada.
Botei a última pa de terra sobre o seu corpo, por riba ciscamos unha morea de follas enxoitas, xa non nos arrincará da cama para crebarnos os osos e esfolarnos vivas. Ninguén vaise estrañar que nunha das súas bebedeiras, o mar bendito, que nos alimenta, o engulira en defensa propia.
Finalista
Autora: Andrea Fernández Maneiro
As tesoiras
Aos dez anos regaláronlle unas tesoiras coas que gañar a vida.
Primeiro corte: estudiar non, corte e confección.
Segundo corte: queres fuxir? Casa!
Terceiro corte: cose, pare, cose, coida, cose, emigra, cose...
E seguiu usando a tesoira, cortando cachos dela mesma, facendo zurcidos da súa vida para remedar a de outros: da nai, dos fillos, das netas, ... Coseu tanto que na man quedoulle a tesoira coa que recortara súa vida a medida dos demais ...
Non quixo deixala en herdanza e pediu que cando chegara o momento a sepultaran con ela... foi a súa decisión, o derradeiro corte.
Finalista
Autora: Andrea Costas Otero
Matouno o demo e Deus levouno
Serafina tiña bo corazón. Era nova, tiña catro fillos e tres aporfillados, votáranllos a porta. Non os mandara o hospicio. Todos compartían o única peza da do fogar, que facía de cociña e dormitorio o redor da lareira. Sentíase ditosa porque mercaba o peixe na lonxa de Marín. Vendíao co Lolo ata Amil. Nunha faldriqueira agachada no refaixo levaba tromentelo, romeu e néboda; para as doenzas das xentes. Aquela noite, Casimiro volvera perigosamente borracho a casa. Serafina non lle deu porta.
—Malnacida, prefires ter o burro dentro —berrou.
Morreu da pneumonía. Serafina non tiña pesar.
Finalista
Autora: María Salinas García
Pinceladas
Afixérase ao negro sen decatarse de que esa cor non lle rimaba, e un día espertou coa necesidade de decorar a realidade en tonalidades irreverentes.
E pintou de vermello a rabia, nada da incomprensión, e de azul a fachenda daqueles que lle berraban que o seu sitio estaba na casa, lavando a louza.
Elixiu o verde para tinguir a envexa das que bisbaban que o papel dunha muller decente non pasaba por meterse entre vinte e dous homes suorentos.
Violeta vestiuse de lila, saltou ao campo e cun enérxico asubío, deu comezo ao partido.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Obras gañadoras e finalistas do VI Premio de Microrrelatos "Mulleres Progresistas"
|
|
|
1º Premio
Autora: Emma Pedreira Lombardía
Metamorfose
Cando chega tras dez horas traballando, loita por librarse do cheiro da conserveira. Tira a roupa, por capas, directa á lavadora; a funda, o xersei, a roupa interior, programa longo, máxima temperatura. E, por case unha hora refrega o corpo con estropallo e lavalouzas. Pensa que se está convertendo en peixe. Polo cheiro e porque lle fallan as forzas nas pernas, aos poucos, como se licuasen os ósos de cintura para abaixo.
No ditame de incapacidade permanente, xusto a carón da pensión ridícula, ela tacharía as tres hernias para poñer, do seu puño e letra: cola de serea.
2º Premio
Autora: Pilar Vilaboy Freire
A fiestra con memoria
DA OUTRA BANDA DA FIESTRA ESTABA O SEU PASADO REMOTO. LEVABA CATRO MESES PECHADA NAS PAREDES DAQUELA RESIDENCIA DE NOME PARADISÍACO. ERA UNHA PRESA ENGUEDELLADA NA SÚA PROPIA VIDA ESQUECIDA. NON SABÍA O SEU NOME, NIN A SÚA IDADE, NIN SEQUERA O ALMORZO DESA MESMA MAÑÁ.
NON OBSTANTE CANDO MIRABA POLA VENTÁ DO SEU CUARTO E VÍA AQUEL SALGUEIRO, LEMBRABA PERFECTAMENTE O MOVEMENTO DA RANDEA QUE PENDÍA DUNHA ÁRBORE SEMELLANTE CANDO ERA UNHA NENA. QUEN PUIDERA ATRAVESAR A REIXA PRESENTE QUE A AFASTABA DA SÚA LEMBRANZA!!! NESE INTRE BREVE DE LUCIDEZ, MARÍA ERA FELIZ.
3º Premio
Autora: Ana Padín Calviño
Seo materno
A serea da ambulancia sacúdenos coa súa estridencia. Estamos de garda. Cando isto sucede, o corpo prepárase para o inesperado.
Cae sempre grave.
Ingresa unha muller xoven, visiblemente embarazas. O seu ventre avultado fala de inminente parto.
Ten no seu abdome un orificio de bala.
Arrepiámonos
Preparámonos para asistila. Achégase un policía. Infórmanos que foi ela quen disparou contra o seu abdome.
Tentou matar ao seu fillo. Non pensou que atentaba contra si mesma ao facelo? Cruel metáfora da desesperación.
Ambos salvan as súa vidas. O irreparable quizais, será lidar con iso para sempre.
Finalista
Autora: Patricia Eugenia Gallego Pérez
A leoa
Tras a caza, a leoa lambeu mainamente o sangue das súas gadoupas. Os seus cachorros repousaban na herba co bandullo inchado ao sol. É poderosa, pensou ela, mirando a tele da sala. Ao seu lado, o seu home durmía no sofá, un fío de baba rebordándolle a boca. Mira ti, coma o león, todo día a durmir... Ás veces, non podía evitar un rancor antigo a ferverlle dentro. Demasiados anos na mesma. Unha pinga de baba caeu entón no piso encerado. Adela ergueuse, arrincou unha folla do seu vello caderno de receitas e escribiu: QUERIDO, AGORA TÓCACHE CAZAR A TI.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Obras gañadoras e finalistas do V Premio de Microrrelatos "Mulleres Progresistas"
|
|
|
1º Premio
Autora: Raquel Fernández Fernández
Serendipia
Rebuscaba no desordenado caixón a parella daquel maldito calcetín, cando ocurreu ese pequeno feito que mudou o sentido das cousas, esa serendipia que converteu nese momento en decisivo para el. Porque alí entre calcetíns e roupa interior atopou a súa foto.
Facía moito tempo que non pensaba nela. Pero agora co calcetín nunha man e a foto na outra, cavilou en que dende que ela non estaba, el era como ese desaparellado calcetín que non era nada sen o seu outro par. Por iso marcou de novo aquel número de teléfono.
2º Premio
Autora: María Azucena Rey Torrente
Ollomol
Susana é unha muller tranquila, pausada. Cando o seu marido Alonso, chega a casa, ela está alí cun sorriso cálido de benvida, mais hoxe el tivo que abrir coa súa propia chave, estrañado, observou o ollomol ciscado no chan, sobre a mesa unha nota:
Saquei o ollomol do forno, a man tremíame, o xantar acabou esnaquizado, mirei eses ollos mortos, reflectidos nos meus, con arrepíos. Souben que unha muller non está feita dende a ollada dun home, está feita dos seus propios desexos e soños, os que me dan azos para marchar moi lonxe de ti para sempre.
3º Premio
Autora: María Salinas García
Nas mellores mans
O finado Aldazábal legoulle a empresa porque non se fiaba das súas fillas. Non foi doado. Álex comezou servindo cafés mais Antonio Aldazábal non tardou en descubrirlle unha habilidade especial para tratar coa xente, un instinto natural para cadrar números e, axiña, converteuno na súa man dereita. Ata chegaron a compartir tardes de fútbol e puros a deshora.
Agora, Álex matinaba en que investir todos eses cartos, pero, sobre todo, recreábase nunha cuestión: como era posible que un home tan intelixente nin tan sequera sospeitase de que ela, Alexandra Quintas, era unha muller?
Finalista
Autora: Laura Arjonilla Cristobal
(Re) construírse
De todas as miñas guerras conquistarte foi a máis sanguenta. Mírote. Espida e co cabelo enredado, nada máis lonxe da publicidade de perfumes caros. Daquela non sabías nada de ti e por suposto menos do mundo. E así tomaches nas túas mans os anacos arrexuntados despois do derradeiro estoupido. Vomitaches tanta dor e sentícheste tan soa… Ninguén nunca coñecerá o segredo triste dos teus ollos. Estiro a man. Os meus dedos agariman o espello que nos separa, debuxando cicatrices. Vai frío nalgures, mais non aquí. A imaxe sorrí. Coido que finalmente é feliz de terse coñecido.
Finalista
Autora: Ángela Costas Parada
A viaxe de Amelia
É o dos de xullo de 1937. Chámome Amelia e hoxe vou morrer. Malia todo, tenteino. Si, fíxeno ata quedar sen folgos.
Estou aquí porque teño un soño, voar arredor do mundo co meu Electra. Eles pensan que o aire non foi feito para as mulleres. É demasiado arriscado, espetan. Parvadas. Se souberan o que sinto no seo cando piloto, calarían.
Nin sequera agora, que todo empeza a moverse ó meu arredor, teño medo. Os aparellos non responden. De súpeto, hai rebumbio e frío.
O Electra e mais eu caemos ó Atlántico. Collidos da man coma dous amantes.
Finalista
Autora: Julia Tomé Ortega
Filloas de loendro
O meu lugar predilecto era o xardín. Gustaba de fedellar coas mans na terra, facía emplastos e cocementos co que alí atopaba. Aloe para as queimaduras, flores de caléndula contra o febre e a tose, lavanda...unhas pingas desta esencia e as túas pegadas e cheirume noxento esvaecían da miña pel.
Fixera unha sorte de fariña coa raizame dos loendros, non sabes cando a podes precisar.
Borboriñácheslle a miña irmá máis nova.
- Esta noite heite levar un agasallo
Ceaches filloas con beliscos da raíz.
Ela con doce anos plantoute adelfas no sartego. Eu, barrotes polo medio, fico no meu xardín.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
IV Premio de microrrelatos "Mulleres Progresistas"
|
|
COLABORA:
RESULTADOS IV PREMIO DE MICRORRELATOS “MULLERES PROGRESISTAS”-
1º Premio
Autora: Laura de Cáceres Iglesias
Aula 34
Petan na porta. Os meniños xiran a testa coa sospeita de que van saír de clase. Un brinco de esperanza xoga nos seus ollos. A “profe” pide dous voluntarios para cargar un paquete ata a portaría. Iago levanta a man malia non ser demasiado rexo, e as meixelas de María tórnanse rosadas. Ela tamén ergue o brazo, pois acostumada a axudar no taller familiar non lle custará demasiado esforzo.
Unha gargallada xeral obrígalle a rectificar o movemento. A mestra pídelle a Xoan que vaia el, e este levántase preguiceiro.
Unha bágoa esvara pola face da nena, ela tamén é forte.
2º Premio
Autora: Leticia Álvarez Lorenzo
A caixiña de caramelos
Cando era nena, había en casa unha caixiña de cerámica redonda, moi feita, chea de caramelos. Eu quería coller, pero sempre me dicían: “É para as visitas”. A miña nai sempre pensaba nas visitas: Vaixela, copas, o sofá; mesmo mudaba algunhas alfombras para as visitas.
Pouca xente entraba na casa.
Hai trinta anos que non me vive a miña nai. A caixiña, cousas da vida, herdeina eu, e cando a miña filla vai coller un caramelo, doullo, porque sei que non vou ter visita máis importante ca ela, que só ven cando me poño mala, para levarme ás urxencias.
3º Premio
Autora: Sabela Núñez Singala
Queridos Reis Magos
Este ano porteime moi ben, fixen sempre as tarefas da escola e axudeille á mamá. Por iso, pídovos aquela bicicleta vermella e mais o maletín de tatuaxes.
Tamén quero pedirvos un instrumento musical, calquera. É para a miña mellor amiga. Súa nai traballa polas noites e mudáronse ao noso edificio xunto co mozo dela.
Desde entón, Andrea sempre chega tarde ao colexio, con olleiras e o corpo rebentado de non durmir. Tamén eu tardo en coller o sono porque a sinto chorar e saloucar mentres o Xosé berra mandándolle insistentemente que lle toque non sei o qué...
Grazas, Maxestades. Sara.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
III Premio de microrrelatos "Mulleres Progresistas"
|
|
COLABORA:
RESULTADOS III PREMIO DE MICRORRELATOS “MULLERES PROGRESISTAS”-
1º Premio
Autora: Clara Isabel Rodríguez Giráldez
O tupper
Sabel posuía o sentido práctico da posguerra. Para ela, o mellor invento do mundo non era a cama, nin a fregona, nin sequera o pau dos chupa-chups. Para Sabel o mellor invento era o tupperware, idóneo para comida, cosméticos ou lapiseiro. A colección de necrolóxicas posuía o seu propio tupper escuro.
Cando finou aquel mozo que rexeitara por lacazán, levou un tupper ao camposanto e lanzouno enriba da caixa. Dentro, un feixe de cartas de amor e una nota: “Adeus Xabier, non tiña tupper do teu tamaño, pero déixote lectura dabondo para que non perdas o tempo no máis aló”.
2º Premio
Autora: Sabela Núñez Singala
VIAXE DE NEGOCIOS
É venres, érgome, esperto ás nenas, almorzamos, lévoas ao colexio e diríxome á clínica onde traballo media xornada como auxiliar de enfermería, recollo as nenas, poño a lavadora mentres quence o caldo, visito a miña nai enferma aproveitando que elas están na piscina, voltamos a casa, duchas, ceas...
O meu amor está a piques de chegar, acaba de coller un taxi no aeroporto tras unha exitosa viaxe de negocios a Dubai.
Á fin chega, bícame nos beizos e abraza ás nenas. Elas axiña se lle acubillan no colo, arrodean cos brazos o seu peito e bican emocionadas a súa nai.
3º Premio
Autora: Leticia Álvarez Lorenzo
Cousas da infancia
- Desde a miña casa vexo os barcos que chegan da ardora.
- Desde a miña non, pero vexo pasar as mulleres camiño das leiras de atrás.
- Eu cando creza vou ir embarcada.
- As nenas non van embarcadas; as nenas van á leira.
- E logo, non escoitaches? Dixen que vou ir cando sexa grande...
- Nin grandes, Díxomo meu pai: O mar é para homes.
- Será que no barco non se pode mexar sentada?
- Será. Cando sexa grande, vou construír cuartos de baño para todos os barcos, para que podas ir pescar.
Finalistas
Autora: Sabela Núñez Singala
CANCRO DE MAMA
Hoxe coincidín con Ana. Non nos viamos desde que saiamos de copas na nosa etapa universitaria.
Atopámonos nun novo local onde parolamos e consumimos compulsivamente: ela convidou a Adriamicina, eu paguei a ronda de Ciclofosfamida, ela empeñouse en que probásemos un "chupito" de Ranitidina e Zofran sen xeo, despois eu convideina a unha copa de Docetaxel... A camareira, moi amable, dixo que os soros glucosado e salino corrían por conta da casa, o mesmo que as tapas de dieta branda.
Fíxosenos tarde, puxemos as perrucas, collemos os caxatos e abandoamos, medio mareadas, o hospital tras unha nova sesión de quimioterapia.
Autora: Marta Carballo Puebla
Comerse as palabras propias
-Aldara, que manchaches a cadeira!
Mirei cara ó asento preocupada, e despois cabreada á cara do rapaz que se estaba a rir de min.
Mentres o suxeitaba con esforzo polo ombro, metín a man entre as bragas e a pel e remexín, para ó fin obrigarlle a lamber un dedo cheo de sangue, e así el comerse as súas propias palabras.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
II Premio de microrrelatos  "Mulleres Progresistas"
|
|
RESULTADOS II PREMIO DE MICRORRELATOS “MULLERES PROGRESISTAS”-
1º Premio
Autora: María Jesús Fariña Busto
DESAFÍO
Mentres sinte aquel beixo repugnante e viscoso, que a marea até case desmaiala outra vez, Ana Ozores faise a si mesma unha promesa: pase o que pase, ao día seguinte plantaralle lume á sacristía da catedral.
2º Premio
Autora: Carolina Sertal Souto
Dsineb
Dsineb presume de poder remendar as costuras de 110 camisetas en menos dunha hora. É máis rápida que as demais, por iso non gusta. Pero é que Dsineb sabe que se os seus petos non tintinan ao chegar a casa non poderá volver. En Tánxer loita cada día por gañar o equivalente a 0,30 céntimos, mentres as súas 110 camisetas se venden aquí a 12, 20 ou 30 euros. Dsineb ten catorce anos. A última vez que a vin, apertou a miña man esquerda con forza, miroume aos ollos e preguntou: Agora que xa sabes a verdade, que vas facer?
3º Premio
Autora: Andrea Núñez-Torrón Stock
Pantalla partida
Luces, cámara, acción. Tres secuencias fan xirar a película da vida de Elisa.
A primeira toma é vermella. As mans trémulas, a cidade allea ás cicatrices dos cigarros, ao paxaro do medo pola sangue.
A segunda toma é azul. Un teléfono berrando, as portas do xulgado nun verán demasiado longo, e un neno durmindo a salvo
A terceira toma é amarela. Surcos de canas, xirasois, unha heroina que gañou a guerra.
O último plano é un sorriso. Antes de pechar os ollos e durmir.
Finalistas
Autora: María Vilariño Suárez
A nena
Tiña tres anos e chamábase Paula. Xogaba a facer vestidos para as bonecas, a construír un forte con libros baixo da mesa do comedor, a facer pompas de xabón e a tirar coches pola rampla dun aparcadoiro de tres andares. Aprendeu cedo a ler e a escribir. “Xoán” foi a primeira palabra que escribiu. Durante días deixou anaquiños de papel por toda a casa con ese nome.
- Por que Xoán? –preguntou súa nai.
- Quero chamarme Xoán –dixo moi seria.
- Mais ti es unha nena, as nenas non poden chamarse Xoán.
E por vez primeira sentiuse diferente.
Autora: Silvia Rivas Alejandro
A avoa e a tormenta
Un raio, medo, tremo. As súas mans rugosas agarran ás miñas, un mirar cálido nunha cara de enrugas, co seu pelo branco, e un corpiño miudo escondido cun negro manto. Marcha a luz, escuridade, medo. Encende unha vela, véxoa de novo, acougo – Conta miña nena, dende que ve-lo raio ata o estrondo, canto máis contes, máis lonxe está. Un raio, conto, acougo, sorrio
Autora: Estela Suárez Recouso
Remendos
Mónica era remendadora profisional. Xa de cativa súa nai lle ensinara que todo se podía amañar, ter unha segunda, terceira e ata cuarta vida. E así foi como Mónica comezou a remendar. Cando lle rompían os calcetíns, zurcíalle as puntas, cando lle rachaban as bragas, cosíalle corazonziños para así nin notar a dor. E remendando foi como conseguiu marido e pariu fillas.
Mais un día cansou de picarse coa agulla dos remendos e aprendeu a tecer. Desde que Mónica tece a vida non é a mesma, porque cando algo racha, só hai que tecer unha nova.
Autora: María González Blanco
Ad libitum
Cando te decidiches a collela túa batuta e marcar o ritmo coa orquestra ninguén o podía crer. Ti sempre fuches a música que observaba dende lonxe e que constantemente calaba sobre as vellas cancións que oía a aqueles músicos nos días de festa.
Malia que sabías crear a túa propia melodía ninguén che dera a oportunidade de facelo, e cando o momento chegou, ti decidiches interpretala pese ao escaso apoio. Grazas a ela puideches mudar a túa vida. A nova partitura acadou o seu éxito e o público agradecido non parou de aplaudir ata o remate do concerto.
Autora: Carolina Sertal Souto
O canto das sereas galegas
Ela sempre quixo ser como mamá e como a avoa Maruxa, así que calzou as botas de goma ben cedo. As súas mans comezaron a remexer a area das praias galegas con tan só dez anos. Traballou anos e anos, mais o Estado non recoñeceu a profesión de mariscadora ata que cumpríu os 50. Non lle chegaban os días nin os meses para poder cobrar unha pensión en condicións e agora está a piques de acadar os 70. María aínda segue faenando co chuvasqueiro naqueles areales que xa non son quen de recoñecer as súas engurras.
Autora: María Villar Andrade
Consecuencias
Cortaches o cabelo, e aquilo foi o primeiro sinal. Despois chegaron máis, e cada un seguido dunha malleira. Déuseche por facer deporte e aprender a conducir, pero aquilo era pouco para ti, que ousaches vestir pantalóns, fumar cigarros e entrar nos cafés. Ti rías, berrabas, brincabas, bailabas... Xa todos te alcumabamos “Carmen a marimacho” cando te afiliaches ao sindicato e comezaches a visitar as fábricas. Sabías que isto ía a pasar. O señorito advertiucho, dixo que sublevabas ás súas traballadoras. Se agora denuncias o que che fixeron firmarás a túa sentencia de morte, mellor cala. E deixa de sorrirme.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
Inscrito co n� 1988/001650-1 (PO).
Posteriormente n� inscrici�n 2006/009611-1 SC no Rexistro Central de Asociaci�ns
Policarpo S�nz, 12-14-2�. 36201 Vigo (Pontevedra), Espa�a
T�lefono y Fax 986434874
© 2007 Asociaci�n de Mulleres Progresistas de Vigo
|
|
|
|
|
|
|
|
|
